- Lubię to miejsce - mruknęła Gloria. - Kiedy tu przyjeżdżam, mam wrażenie, że jestem w innym świecie. żeli nie zostaną zastąpione nowymi, jeżeli nie kupię no- - Co jeszcze raz? - Zmarszczył brwi. poznawania literatury i życia. Uważaj, napomniał się. Respekt - i już jesteśmy ze sobą blisko. Nie, z żadną pannicą nie będzie blisko. Z tą szczególnie. Ta zwiastowała same kłopoty. - Dlaczego mieliśmy mu odczytywać jego prawa? - Hope, popilnujesz chwilę Karoliny? Muszę coś sprawdzić - powiedziała i ruszyła do domu, gdy tylko siostra Bryce'a weszła do basenu, by zająć się małą. Tym razem role się odwróciły. To Gloria chciała odejść, a Santos chwycił ją za rękę. Przytrzymał i zmusił, żeby spojrzała mu w prosto oczy. sekrety z jego oczu. Pokojówka dosłownie zniknęła w obszernej szafie i po chwili zjawiła się z jeszcze Rozchylił płaszcz. - Z przyjemnością. - Starzec wypadł z gabinetu i trzasnął za sobą drzwiami. Bryce nieoczekiwanie uśmiechnął się. Tak, ona rozumiała, to tata niczego nie rozumiał. Gdyby robiła wszystko, na co jej pozwalał - zbierała kwiaty, wybiegała z kościoła w podskokach po skończonej mszy, bawiła się w chowanego - matka nie naznaczyłaby żadnej kary, ale pod jej spojrzeniem Gloria i tak czułaby się złym, wstrętnym dzieckiem. W takich razach umierała ze wstydu, miała ochotę skurczyć się i schować w mysią dziurę.
- Po prostu jesteś ciekaw? Przymknęła powieki. Myślała o przyszłości, ale przed oczami przesuwały się obrazy z przeszłości, z lat spędzonych w znienawidzonym domu z czerwonej cegły. Zbudowany w 1917 roku Pierron House przy River Road był jednym z przejawów kultury południowej Luizjany. Jej babka Camellia, pierwsza madame Pierron, przeniosła się tutaj z córką i dziewczętami na krótko po likwidacji Storyville, dawnej nowoorleańskiej dzielnicy uciech. - Panno Gallant - powtórzył hrabia i zapukał jeszcze raz. - Alexandro, wiem, że tam
- Kto by chciał z nią mieszkać? Jest głupia jak but. – Skończyłem na dzisiaj – oznajmił. – Za dziesięć minut zejdę na dół. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem cicho wyszedł z pokoju,
chciał być pierwszy. Nie mógł znieść konkurencji ze strony Emmy. Malinda. Polerka nagle ląduje na podłodze, a palce sekretarki chwytają jakieś papiery. Sandra Murciano znów zaczyna udawać, że pracuje. Jej stopa porusza się i przykrywa polerkę, ale Laura już tego nie widzi. Jej wzrok wędruje ku drzwiom.
- Dobry Boże! - mruknął pod nosem. - Wimbole, zanieś bagaże do pokojów. - - To miał być komplement - bronił się mężczyzna. — Wobec tego on wrócił i wtedy to zrobił. Mówię pani, że to sprytny i niebezpieczny człowiek. Nie byłbym zbytnio zdziwiony, gdyby się okazało, że to jego kroki słyszę właśnie na schodach. Według mnie, Watsonie, lepiej abyś miał pistolet w pogotowiu. Gdyby wdowa nie zaczęła rozpowiadać o niej niestworzonych historii, wszyscy w - Panna Perkins - oznajmił Robert. - Straciłeś partnerkę do tańca, Lucienie. osobistości - stwierdziła pani Delacroix z posępną miną. - Ale wszyscy mnie ignorują. - Lucien Balfour jest złym człowiekiem i nie powinnam nigdy przyjmować posady w